Dierenverhalen dragen niet zelden een conservatief rollenpatroon uit. Terwijl het bijna reactionair zou zijn om in een hedendaags prentenboek een moeder met schort en deegrol af te beelden, valt het ogenschijnlijk veel minder op als die moeder een beer of een konijn is. De olifanten uit dit prentenboek van Guido Van Genechten gaan wel mee met hun tijd: terwijl mama in een mantelpakje gaat werken, past papa in pyjama op de kinderen. En hij doet dat, in de woorden van de kleine ik-verteller, "zoals alleen papa dat kan." De bijbehorende prent beeldt papa af terwijl hij over de grond kruipt, met één kleintje op de rug en eentje aan zijn staart. Zoals in veel dierenverhalen krijg je een combinatie van menselijke en dierlijke trekken. Hier overweegt vooral het menselijke in de situatieschetsen: papa gooit de kinderen in de lucht, en speelt indiaantje en kampvuur met hen. Pas in de badkamer komen de dierlijke trekjes even boven, wanneer papa met zijn slurf de kinderen natspuit. Maar met de 'wiebelbillenboogie' uit de titel zitten we weer helemaal in het menselijke. Papa ontpopt zich nl. als een Elvis Presley met een slurf: "Eén voor de centjes / Twee voor de show / Op drie ben je klaar / voor de billenboogie, Go!" De rijmen klinken een beetje gewrongen, maar dat zal de kinderen niet deren. Zij lachen "tot hun slurf er slap van hangt". Wanneer mama thuiskomt, is zij de rommel bovendien snel vergeten wanneer de billen van papa en de kinderen aan het wiebelen gaan. De wiebelbillenboogie biedt een voorbeeld van de typische heile Kinderwelt, de veilige en gezellige omgeving zonder frictie, die zoveel traditionele kinderboeken typeert. Toch komt de gezelligheid hier vrij authentiek over: de lichaamshoudingen en de mimiek kloppen met de gevoelens die in de tekst uitgedrukt worden, zelfs al worden ze door een olifant vertolkt. De uitgezakte moeder in de zetel is even geloofwaardig als de kleine olifant die dansend zijn handdoek van zijn kleine billetjes schudt. Korte, geschreven woordjes in de prenten ("dag schatje", "kijk mam", "go") onderstrepen dat gemoedelijke gevoel. De wiebelbillenboogie is verder geen opvallend werk, maar wel een boek om vrolijk van te worden. [Vanessa Joosen]

Dit hardkartonnen boek heeft een familie olifant als hoofdpersonage. Op de eerste pagina zien we mama olifant die naar haar werk vertrekt. Ze is gekleed in een mantelpakje, terwijl vader olifant zijn vrouw in zijn pyjama uitzwaait. Papa blijft bij de twee olifantenkinderen. Ze gaan samen stoeien en de kinderen worden hoog in de lucht gegooid. Daarna spelen ze indiaantje en hebben een mooie tent gemaakt. Ze roosteren een banaan boven een vuurtje. Vervolgens gaan ze lekker met z’n drieën in bad. Met zijn slurf spuit papa zijn kinderen helemaal nat. Daarna gaan ze de wiebelbillenboogie dansen. Papa zingt het lied en iedereen laat zijn billen flink wiebelen. Tenslotte komt mama thuis, ze schrikt van de bende. Maar papa is heel lief voor zijn vrouw en zegt ga maar even lekker zitten, en dan danst haar gezin speciaal voor haar de billenboogie. Mama moet er hard om lachen. De illustraties zijn met eenvoudige lijnvoering gemaakt. Er zijn heldere kleuren gebruikt. De illustraties zijn fris en tegelijk lief door de vriendelijke uitstraling van de dieren. Mooi boek voor kinderen vanaf ca. 4 jaar.

Als mama soms eens weg moet, voor haar werk of zo, dan gebeurt het dat papa moet oppassen. In het geval van de twee olifantenbroertjes uit dit verhaal draait het uit op enkele spetterende uurtjes. Als apotheose leert papa hen de wiebelbillenboogie dansen. Maar als mama thuiskomt, kan ze eerst niet lachen als ze ziet wat een bende ze ervan gemaakt hebben. Gelukkig kunnen ze haar sussen met een demonstratie van de wiebelbillenboogie. Dit is een bijzonder grappig papa-boek, helemaal op maat van driejarigen. De illustraties zijn heel expressief. Alleen al het idee van olifanten die dansen en wiebelen met hun billen is al hilarisch. Het boek kan niet anders dan een hele familie of een hele kleuterklas aan het wiebelbillenboogieën te zetten.